Gerben en Rianne in USA en Canada

Dag 3, woensdag 6 mei 2009, Hyannis, Massachusetts

Rond 6 uur worden we weer wakker. We zetten nog maar even de tv aan. Er is alleen maar nieuws. Drive-by shootings, de kredietcrisis, Afghanistan, enzovoort. Dan maar douchen en onze spullen weer inpakken. We checken uit en gaan op weg naar de bus terminal.

Aldaar proberen we te ontdekken waar we kaartjes kunnen krijgen voor de bus naar Newark Airport. De terminal is erg groot, maar nergens bordjes. Op een gegeven moment zien we toch een bordje met ticketing. Bij de ticketing zijn er veel hokjes van verschillende reisaanbieders. Welke moeten we nu hebben? We dwalen wat rond en worden er een beetje wanhopig van. Een politieagent vraagt of hij ons kan helpen. We leggen uit dat we naar Newark Airport moeten. Hij wijst ons een hokje aan waar we een kaartje kunnen krijgen. Bij het hokje krijgen we te horen dat we daar geen kaartjes kunnen krijgen. Zucht. We moeten in een steeg tussen de terminal zijn. Daar zien we inderdaad een bus naar Newark. Kaartjes kunnen we krijgen bij de bestuurder voor 15 dollar pp. We gaan zitten en gaan op weg naar Newark Airport.

Een minuut of 40 later zijn we op Newark Airport. Met de AirTrain gaan we naar P3, de locatie van National autoverhuur. Daar moeten we de creditcard afgeven en onze rijbewijzen laten zien. We kiezen toch voor een auto met een hogere klasse. De vrouw achter de balie zegt dat we nog 425 dollar moeten betalen voor het feit dat Rianne geen 25 is. Wij dachten dat we dit al betaald hadden en proberen haar dat duidelijk te maken. Ze heeft er geen boodschap aan en we moeten betalen. Ok, maar hier is het laatste woord niet over gezegd. We gaan naar de parkeerplaats waar de auto’s staan en een man wijst ons waar de midclass auto’s staan. Daar mogen we uit kiezen, de sleutels zitten in het contact, de man loopt weer weg. Uhm… ok. We kiezen een Toyota Matrix, iets groter dan een Opel Astra. Onze koffers passen mooi in de achterbak en ook wijzelf hebben flink wat ruimte. We installeren ons en Gerben probeert weg te rijden. Hij heeft nog niet helemaal door dat je in een automaat niet tegelijk moet gaan remmen en gas geven. Als hij eenmaal doorheeft hoe het werkt, rijden we naar de exit, daar moeten we nog wat papieren laten zien en we gaan op weg.

TomTom kent de weg hier ook en wijst ons de weg uit New Jersey. We stoppen om nog wat drinken en te eten te kopen. Dan vervolgen we onze weg. Dat is nog niet zo makkelijk als er 3 snelwegen naast elkaar lopen en je dus ook 3 afslagen voor je kiezen krijgt. Dan maar met een omweg. Na New Jersey komt een klein stukje New York en daarna Connecticut. Vanaf hier kunnen we immer gerade aus. De wegen zijn hier op z’n minst Belgisch te noemen. Later beseffen we waarom er zoveel gaten en hobbels in de weg zitten; anders blijf je niet wakker. Als we net in Connecticut zijn, zien we het typische beeld van New England: veel gekleurde bomen. Maar… dat is dan ook het enige wat we zien langs de snelweg. Bomen, bomen en nog eens bomen. Af en toe zie je een onfortuinlijk huis vlak langs de snelweg of steken we een riviertje over, meer dan dat krijgen we niet te zien. Buiten de gelijkenis met België hebben ze ook nog een gelijkenis met Frankrijk; de tol. Voor iedere brug en belangrijke weg wordt tol gevraagd. Onderweg stoppen we nog om een pizzaslice te eten.

We rijden Rhode Island binnen en nemen hier een omweg door Newport. Hier staan de huizen van de rijke mensen. Vergeleken met deze buurt lijken de huizen in het Gooi maar op simpele hutjes. We zien nu iets meer van de omgeving en vervolgen onze weg naar Cape Cod. Rond half 5 komen we aan in ons hotel, Harritage House. Er is gratis WiFi, dus we mailen maar meteen even met de familie. Ook meteen maar een mail naar Tioga Tours met het verhaal over de auto. Daarna gaan we op weg naar Provincetown, het uiterste puntje van Cape Cod. Het is ongeveer een uur rijden tussen de bomen. Eenmaal aangekomen lijkt het wel uitgestorven. Het is duidelijk een plaats waar het stervensdruk is in de zomer. Overal is het betaald parkeren, ook nu. Na een rondje gereden te hebben gaan we op een parkeerplaats staan. We nemen wat foto’s van het uitzicht en gaan dan eten bij het enige restaurant dat open is. Rianne eet Fried Shrimps en Gerben een Platter of Seafood. Het smaakt goed. En ook buiten New York City komen ze meermaals netjes vragen of alles naar wens is.

Na het eten gaan we weer naar de auto en zoeken het kaartje van de parkeerplaats. Onvindbaar. Gerben denkt dat Rianne het heeft en vice versa. Na 20 minuten zoeken geven we het op en hopen maar op het beste bij betaalhuisje. De vrouw daar zegt dat het dan 25 dollar wordt. We trekken een zielig gezicht, zeggen dat we ook maar toeristen zijn en dat we 20 minuten hebben gezocht. Ze vraagt hoe laat we er waren. Dat was rond half 7. We hebben er 2 uur gestaan, dus we mogen voor 5 dollar weer vertrekken. Er bestaan toch oprecht vriendelijke mensen in de VS.

Tegen half 10 zijn we weer in het hotel. Nog even tv kijken en dan maar weer slapen.

[ngg_gallery=22]