Gerben en Rianne in Normandië

Donderdag 21 augustus. 22 graden, half bewolkt.

Ten eerste komen we even terug op gisteravond. Je zou denken dat Rianne de hele nacht boven de pot heeft gehangen na die niertjes, maar zij had nergens last van. Gerben daarentegen wel. Hij ging naar het toilet en deelde daar geluiden met Rianne die hij wat haar betreft voor zichzelf had mogen houden. Voordeel was dat Gerben daarna geen buikpijn meer had en we beiden rustig konden slapen.

Terug naar de orde van de dag. We worden ruim voor de wekker wakker, gamen nog even en staan dan op. We douchen, eten en pakken onze spullen. Gerben niest ondertussen z’n hersens eruit die aan een grote sliert uit z’n neus blijven hangen. Nog iets wat hij niet had hoeven delen met Rianne…

We rijden naar Bénouville om daar onze D-day route te beginnen. Vanaf Bénouville rijden we verder naar Colleville-Montgomery. Even na dit dorpje bevindt zich de Hillman-batterij. Batterijen aan de kust kregen namen van vissen, batterijen die meer landinwaarts lagen, kregen namen van grote autofabrikanten. De Hillman-batterij was daar een van. Deze bunker was het hoofdkwartier van het Duitse 736e grenadierregiment. Het duurde bijna de hele dag voordat de Britten deze bunker hadden veroverd. De bunker bestaat nu nog uit wat kuilen met uitkijkposten. De ondergrondse gangen zijn afgesloten. Er was ook nog een groot waterreservoir dat werd gebruikt voor de toiletten en de huizen rondom de batterij. Het was zo in elkaar gezet dat de soldaten vanuit hun bunker toegang hadden tot het water. Waarschijnlijk werd het reservoir in de zomers voor 1944 ook gebruikt als zwembad.

Hierna rijden we door naar Lion-sur-Mer. Hier bekijken we een Britse Churchill AVRE tank en rijden dan weer verder naar Douvres-la-Délivrande. Hier was één van de belangrijkste communicatiecentra van de Duitsers. Het was ook een radarpost en stond onder beheer van de Luftwaffe. Het werd bemand door 205 manschappen en officieren. De Canadezen waren verantwoordelijk voor het uitschakelen van deze post, maar het lukte ze niet. Na het inzetten van de Britten heeft het uiteindelijk 2 weken geduurd om de communicatiepost te veroveren. Het communicatiecentrum is nu een museum. Wij gaan niet naar binnen.

We rijden door naar Saint-Aubin-sur-Mer. Hier is nog een antitankkanon te zien. Hierna vervolgen we onze weg richting Courseulles-sur-Mer. We parkeren de auto en zien op dezelfde parkeerplaats een auto die verdacht veel op de auto van Gerben z’n ouders lijkt, en hij komt nog uit Nieuwkoop ook. We werpen een blik in de auto en aan de vencodrop te zien bevinden Gerben z’n ouders zich in hetzelfde dorpje. Op dat moment zien we Gerben z’n vader aan komen lopen. We verstoppen ons snel achter de auto. Gerben z’n vader arriveert bij de auto, doet rustig de kofferbak open en dan springt Gerben op, prikt hem in z’n zij en roept BWAAAAH! Gerben z’n vader kijkt of hij een spook ziet, springt 6 meter opzij en begint dan gelukkig te lachen. Rianne was even bang dat hij een hartaanval zou krijgen. We lopen met z’n drieën naar Gerben z’n moeder, zeggen gedag en vervolgen dan weer onze eigen weg. We bekijken een Sherman-tank en rijden daarna verder naar het aangrenzende dorpje Graye-sur-Mer. Hier bevindt zich het Juno Beach Centre. We gaan niet naar binnen, maar kijken wel buiten even rond. Er zijn veel plaquettes en borden met uitleg. Hier en daar nog de resten van een bunker.

Op weg naar Arromanches stoppen we in een dorpje om het uitzicht op de kunstmatige Mulberry-haven te fotograferen. Arromanches zelf lag niet in een landingszone, maar was wel heel belangrijk. Arromanches is zeer precies veroverd. De slagschepen voerden een precies gecoördineerd bombardement uit, waarbij ze wel de Duitse stellingen raakten, maar niet de bebouwing eromheen. De kunstmatige haven is hier toen snel aangelegd. Dat werd gedaan door oude schepen tot zinken te brengen om als golfbrekers te dienen en om de sterke stroming af te buigen. Daarna werd een groot aantal caissons van 70 meter lang, 15 meter breed en 20 meter hoog aansluitend afgezonken. Daardoor ontstond er een haven met rustig water. 12 dagen na D-day was de haven klaar voor gebruik. Door deze haven konden de geallieerden hun troepen blijven bevoorraden.

Daarna rijden we door naar Arromanches. We stoppen op een grote parkeerplaats, waar heel uitzonderlijk voor betaald moet worden. Er is een uitkijkpunt met rondom een kaart waarmee je je kunt oriënteren. Hier is ook de 360 bioscoop. We kopen kaartjes, bekijken de foto’s die binnen zijn opgehangen en wachten tot de film begint. We hopen hier een indruk te krijgen van hoe het eruit moet hebben gezien toen alle schepen zich voor de stranden verzamelden. Helaas voldoet de film niet aan onze verwachtingen. Het is meer een afwisseling tussen het heden en de dorpjes ten tijde van de oorlog. Duizelig komen we uit de bioscoop en lopen dan weer naar de auto. Inmiddels hebben we al flinke trek en hopen in het dorpje iets te vinden waar we wat kunnen eten. Helaas ziet het dorp zwart van de mensen en is er geen parkeerplek meer te vinden. Dan maar verder rijden.

We vervolgen onze weg naar Longues-sur-Mer. Hier is nog een intacte kustbatterij. We zien gelukkig een kraampje waar we wat te eten kunnen kopen. We kopen patat, een tosti en een blikje cola. Na dit ongezonde maal lopen we naar de batterij. De luchtaanvallen voorafgaand aan D-day hadden nauwelijks schade aangericht. Daardoor konden de Duitsers vanaf hier de beschietingen op D-day onmiddellijk beantwoorden. Toch konden de schepen 3 van de 4 kanonnen uitschakelen. Het vierde kanon heeft het nog een tijd volgehouden, maar ook hier gaven de Duitsers het uiteindelijk op. We lopen naar de eerste bunker. Het kanon van deze bunker is redelijk vernield. De kanonnen van de andere 3 bunkers zijn daarentegen nog intact.

We nemen wat foto’s en lopen dan richting de kust. Daar is namelijk nog een bunker die uitkijkt over de zee. We lopen hier nog wat rond en zien in de verte de kliffen, waar de soldaten het een stuk moeilijker hadden dan de soldaten die op een vlak strand landden.

We beginnen onze voeten redelijk te voelen en de moeheid begint ook toe te slaan. Als laatste stop gaan we naar Colleville-sur-Mer, waar de Amerikaanse begraafplaats zich bevindt. Aan het begin van het enorme terrein is een informatiecentrum. Het is gratis, maar je moet wel eerst door een metaaldetector. Ach ja, we zijn hier op Amerikaans grondgebied… Wij slaan even over en lopen door naar het uitkijkpunt waar we een goed uitzicht hebben op de landingsstranden. Onder ons ligt Omaha Beach. De kruisen op de begraafplaats zijn zo geplaatst, dat ze als het ware uitkijken over de landingszone. We lopen naar het monument bij de begraafplaats. Hier bekijken we de enorme kaarten van het bezette Europa en het verloop van de bevrijding. Daarna lopen we tussen de kruisen door. Het zijn er ontelbaar veel. Op elk kruis staat een naam, het regiment waar hij bij hoorde, zijn geboortestaat en zijn overlijdensdatum.

Sommige kruisen hebben een algemene tekst, omdat men niet weet wie het was. We bekijken de vele namen en zien af en toe een naam van iemand uit de 506e Parachute Infantry Regiment, 101e Airborne Division. Onderdeel van deze divisie was Easy-compagnie, de groep waar de miniserie Band of Brothers om draait. Sommige namen komen ons bekend voor, dus we nemen wat foto’s om thuis na te kunnen kijken of ze in de serie voorkomen. Ook staan hier en daar kruisen met gouden letters erop, dit wil zeggen dat de betreffende soldaat de Medal of Honour heeft gekregen. Door de kruisen heen lopen we door naar de plek waar de tijdcapsule ligt begraven. Deze capsule bevat alle informatie over D-day en wordt op 6 juni 2044 opgegraven.

We overwegen ergens te overnachten, maar besluiten dan toch terug te rijden naar het appartement. Onderweg zondigen we en eten we bij de Mc Donald’s. We hebben geen zin om boodschappen te doen, geen zin om te koken en ook geen zin om af te wassen, wat ons betreft was dit een mooie oplossing. Morgen rijden we terug en beginnen dan bij Pointe du Hoc.

Route: