Gerben en Rianne in Normandië

Vrijdag 22 augustus, bewolkt, regenachtig.

Vandaag gaan we verder met deel 2 van de D-day stranden. We staan op, eten en vertrekken richting Port-en-Bessin. Daarvandaan rijden we via Colleville-sur-Mer verder naar Saint-Laurent-sur-Mer. Onderweg zien we donkere wolken hangen en voor we het weten rijden we in een stortbui. Gelukkig wordt alweer snel droog.

We komen aan in Vierville-sur-Mer. Hier was het belangrijkste deel van Omaha Beach. Toen de soldaten overstapten in de landingsvaartuigen openden de Duitsers het vuur. Ook toen de landingskleppen naar beneden gingen, bleven de Duitsers onverminderd vuren. Soldaten werden geraakt en dreven gewond in zee, waar de meesten verdronken. Anderen struikelden en konden door hun zware bepakking niet meer overeind komen en verdronken eveneens. Sommige soldaten gooiden hun bepakking en wapens van zich af en probeerden zo veilig aan land te komen, maar het vlakke strand bood geen enkele dekking. Alleen de lichamen van gedode soldaten boden enigszins bescherming. Een landingsvaartuig had 30 manschappen aan boord, zodra de laadklep geopend werd, werden ze allemaal binnen enkele seconden gedood. Sommige soldaten probeerden zich in het water te verschuilen, waar ze omringd werden door de lichamen van dode mannen. Slagschepen probeerden vanuit zee steun te bieden, maar toch bleef de Duitse tegenstand te sterk. Van de 30 tanks die klaarstonden om aan land te gaan, haalden er slechts 2 het strand. De hele ochtend werd hier gevochten, pas tegen het eind van de ochtend waren de Duitsers verslagen, omdat ze niet voorzien werden van nieuwe munitie. De Amerikanen hadden de tegenstand van de Duitsers onderschat. Van de inlichtingendienst hadden ze vernomen dat hier alleen oudere mannen en Oost-Europese vrijwilligers waren gelegerd. Ze waren niet op de hoogte van de aanwezigheid van een infanteriedivisie die al veel ervaring had opgedaan aan het oostfront. Op het strand van Vierville is nog een visserspier, gebouwd op een rest van een mulberry-haven, die vernield was door een storm. Verder staat er nog een monument, gebouwd op een van de meest gevreesde bunkers.
Tevens is dit het strand waar de landing plaats vindt in de film ‘Saving Private Ryan’. Het is opmerkelijk om te zien hoe realistisch ze deze landing hebben nagespeeld. Alles hierboven te lezen, komt precies zo terug in de film. Het monument staat ook op resten van de bunker te zien in de film.

Vervolgens gaan we naar Pointe du Hoc. Dit was de meest gevreesde Duitse geschutstelling. Vanaf dit punt konden de Duitsers met hun zwaarbewapende kanonnen zowel Omaha Beach als Utah Beach bereiken. Het uitschakelen van deze stelling had de hoogste prioriteit. Twee bataljons van de US Rangers kregen hiervoor de opdracht. De Rangers zouden in twee groepen aankomen. De eerste groep raakte uit koers en had daardoor ruim een half uur vertraging. De tweede groep dacht hierdoor dat de aanval was mislukt en landden daarom op Omaha, en zouden vanaf daar over land naar Pointe du Hoc gaan, 2 dagen later. De eerste groep Rangers was hierdoor op zichzelf aangewezen. Ze kregen vanaf zee steun van een slagschip en twee torpedobootjagers. De Rangers konden op twee manieren naar boven; via een ladder of via touwen. De touwen hadden ankers die in grond grip hoorden te krijgen, maar omdat ze door het water veel te zwaar waren, haalden ze top van de klif niet eens. Hierop besloten de Rangers de klif te beklimmen zonder hulpstukken. Boven gekomen bliezen ze de kanonnen op. Op Pointe du Hoc staat nu nog een monument voor de Rangers. Helaas was het pad naar het monument afgesloten. Onder het monument liggen nog Duitse soldaten onder het puin.

Het is niet de bedoeling dat we naast de paden lopen, omdat er nog projectielen kunnen liggen, wij hebben niets gezien. Helaas begint het weer te regenen en lopen we terug naar de auto.

We rijden verder naar Grandcamp-Maisy, kopen wat broodjes en rijden verder naar Isigny-sur-Mer. In het kerkje in dit dorpje is een glas-in-lood raam gewijd aan de Amerikanen die het stadje hebben bevrijd. Hier peuzelen we onze lunch op en rijden dan verder naar Sainte Mère-Eglise.

Dit dorpje is beroemd om de parachutist die aan de kerk bleef haken, John Steele. Hij was gewond aan zijn voet en hield zich dood. Hij heeft daar twee uur gehangen tot de Duitsers hem opmerkten. Ze hielden hem vervolgens krijgsgevangen, maar na enkele uren gaf de Duitse bezetting zich over en kwam hij weer vrij. Nu hangt er aan de kerk nog een pop aan een parachute. In het kerkje zijn nog twee glas-in-lood ramen gewijd aan de parachutisten. We lopen nog wat rond in de winkeltjes in het dorpje. Er zijn veel spullen uit de oorlog te koop. In een winkel is alles zo prijzig, dat het haast wel echt moet zijn. In het dorpje werd ook een huis door een bom geraakt, het ging in vlammen op. Nu staat op de plek van dat huis het Airborne Museum. We besluiten naar binnen te gaan en bekijken de vliegtuigen, wapens, uniformen, parachutes, en alle andere dingen die een soldaat bij zich droeg.

Vanuit Sainte Mère-Eglise rijden we verder naar Batterie de Crisbecq. Deze kustbatterij was het grootste artilleriecomplex aan de kust bij Utah Beach. Er zijn 21 bunkers en meer dan een kilometer aan tunnels. De Amerikanen slaagden er niet in deze batterij te veroveren, maar hielden het wel onder vuur. Tot ze ontdekten dat de batterij verlaten was. De Amerikanen namen het fort in en probeerden de bunkers op te blazen, wat ze niet lukte. We lopen een stukje om de batterij heen, maar gaan niet naar binnen.

We rijden verder naar Utah Beach. Onderweg komen we nog een monument voor generaal Leclerc tegen. Gerben neemt hier nog wat foto’s. Rianne blijft in de auto, na 80 tanks is de 81e niet meer zo interessant. We rijden verder naar het stuk strand waar ook het Utah Beach Museum is. We lopen er omheen, nemen nog wat foto’s en rijden dan terug naar het appartement.

Onderweg doen we nog wat boodschappen en tegen half 7 zijn we weer thuis. We koken; worstjes, aardappels en sla, lezen nog wat en kijken ’s avonds nog een film; The Illusionist. Wel een aardig verhaal. Daarna vallen we na 2 vermoeiende dagen snel in een diepe slaap.

Route: